” Rustdag” , 21 km, 38 graden
Onze gastvrouw runt de boerderij van 70 hectare helemaal op haar eentje met de hulp van een boerenknecht. Dappere vrouw! ’s Morgens kunnen we geld afhalen in Bourbon-Lancy. We gaan de kerk binnen en bezoeken het oude centrum,
kopen kaartjes in het Office du Tourisme, kunnen internetten in de cyper espace in de mediatheek, doen onze aankopen in de supermarkt.
11.30 u. Start van de wandeling vandaag. De D 979 om uit de stad te geraken. Na 6 km kunnen we weer de GR 3 op. Groene en dorre blaadjes van acacia’s knisperen onder onze voeten. Vrij vlak. In St-Aubin-sur-Loire staan er picknicktafels onder de olmen (?) aan het kerkje.
Wat een schattig zicht! Een hond laat 5 kleine puppy ‘ s zuigen! Het zijn ” chasseurs fauves de Bretagne”, een zuiver ras, gekweekt om te jagen op everzwijnen.
Stilte na de middag, loodzware stilte. Alleen het getik van de stokken ” Bon et Chemin”, een verre koekoek, een opgeschrikte vogel.
Weer autolawaai. We naderen de brug over de Loire die hier al heel breed is. In Diou geen enkel café te vinden. Verdorie, hebben die Fransen dan nooit dorst? Op de thermometer van de apotheek: 38 graden! De assistent vult onze watervoorraad bij. Het is niet ver meer naar Abbaye de Notre-Dame de Sept-Fons. De abdij ligt 4 km verwijderd van de GR, maar het loont de moeite daar te overnachten. En zo kunnen we onze spirituele nood ook lenigen, want we zien al geen pelgrims meer sinds Athez.
Héél rustig in de abdij. Sobere binnentuinen met gras en heel oude bomen, een sobere, eenbeukige , witgekalkte kerk met 1 rechthoekig brandglasraam vooraan: O-L-Vrouw van Sept-Fons. We slapen in een lange gang met afzonderlijke kamertjes. Een bed, een tafel en stoel, een kast en een wastafel. Sober, maar heel netjes. Een lieve, oude mevrouw met artrose ( ze gaat met een looprek, zoals oma in de tijd voor de rollator) is conciërge.
5 douches. Ik sta net ingezeept als er geen water meer uit de kraan komt. Eerste verrassing!
Tweede verrassing! Ongespoeld gaan we naar de vespers om 18 u. Meer dan 80 paters – cisterciënzers in witte gewaden: Fransen, Afrikanen, Tsjechen, Chinezen, jong en oud. Ze zingen psalmen met zijn allen en je hoort één stem! Fantastisch!
Derde verrassing: ik kom weer boven in mijn kamertje: zondvloed! Ik had blijkbaar het kraantje van de lavabo niet dichtgedraaid toen ik mij na de mislukte douche wou afspoelen … Overal water op de vloer, gelukkig liep het nog niet van onder de deur de gang op. Van het mevrouwtje krijg ik een dweil en boven staat er wel een emmer en een aftrekker. Probleem opgelost. Een ” rustdag” inderdaad!
Het avondmaal staat voor ons gedekt in de refter om 19 u. Ongemixte groentensoep met heel veel stukken verse groenten; een koude, gevarieerde pastaschotel met dikke sneden gekookte ham; 3 kazen als dessert; nog verse kwark en een appel toe.We krijgen nog een stempel, ook al was het niet de taak van de pater die kwam afruimen. Ze hebben blijkbaar allen een heel specifieke opdracht. 0nze kamers werden ons getoond door paters in werkkledij: blauwe overalls. En er wordt niet gesproken over betalen. We moeten dat zelf te berde brengen. Donativo. Voor zo’n spreekwoordelijke gastvrijheid geven we graag € 25 per persoon.
We besluiten de avond in alle rust. Toch nog een rustdag? De paters hebben hier een heel gestructureerd leven. Om 20 u tijdens de completen, bedanken ze de Heer voor de stilte van die dag, voor de kleine verzoekingen die er nu eenmaal bijhoren … Salve Regina! Ontroerend! Eén pater luidt de kok. Het mevrouwtje vraagt ons de deur af te grendelen. Veilig opgeborgen … zonder zorgen … de nacht tegemoet in de sobere cel.
caminoverwonderingvertrouwen 